Travel Diary

Zaterdag 4 oktober
Vakantie!! Vandaag starten we met onze rondreis van anderhalve week op de Filipijnen! Terwijl de laatste foto's van de 'Babay-blog' worden geüpload, pakken wij onze backpacks in. Margreet moet haar tas wel twee keer opnieuw inpakken, voordat deze dicht kan. Het gewicht van onze lastpakken zit op 15 kilo, maar wat voelt dat zwaar aan. Hadden we die boeken maar thuis gelaten... Ach we moeten ook niet zeuren, wij doen ons dit zelf aan;) De kids van het Little Lambs Centre hebben ons al getraind, door als aapjes aan ons nek te hangen, op onze rug of buik. Ja de kids van het LLC-project, de staff, de locals en Frank de buurman uit de sloppenwijk, de bedelaars en de daklozen op Cebu zullen wij niet vergeten.
Het personeel van Mayflower Inn wil nog gauw even met ons op de foto. Op het krijtbord van het hotel schrijft Anneke een groet van ons beiden: Thanks for your kindness, thanks for all! May God bless you! De beveiliger (van Margreet;)) regelt een taxi naar het vliegveld. En daar gaan we!
Onze reis begint…

In 1 uur en 15 minuten vliegen we van eiland Cebu naar eiland Palawan. Aangekomen in Puorto Princessa begint het reizen pas echt. Eerst mogen wij vervoer regelen richting het noorden. Op het kleine luchthaventje ontmoeten we andere backpackers die ook van plan zijn om naar Sabang te gaan. Samen delen we de kosten van een shuttlebusje. Het busje rijdt met een snelheid van 80 tot en met 100 km per uur over de enigste highway van het eiland Palawan. En dat is hard; het wegdek is slecht, veel bochten en kinderen spelen op straat, honden steken zomaar over... Het uitzicht vanuit het busje is prachtig, alleen maar groen! Tegen de avond worden wij steeds actiever en luidruchtiger. De driver vraagt of alles oké is. Hihi dat is niet de eerste keer, Filipino's vinden onze onderlinge communicatie bijzonder. (Tja vinden ze zelfs in NL al;P ) Er werd ons al vaker gevraagd of wij geen fight met elkaar hebben. Nee hoor, zeggen we dan. 'Everything okay, that's normal'. Na ongeveer anderhalf uur rijden komen wij aan in Sabang. Het is een klein stadje, bij aankomst lijkt het meer een village te zijn.
En nu op zoek naar een slaapplek voor de nacht. Onze reisgids de 'lonely planet' geeft een aantal goedkope/primitieve adresjes weer, precies wat wij zoeken. We besluiten de Blue Bamboo cottages te proberen. Via een zandpad, zeg maar gerust modderpad lopen wij als bepakte ezels in de richting die ons aangewezen is door locals. De zee met de vissersboten ziet er heel schilderachtig uit. We leggen even onze backpacks neer om pauze te houden. Gelijk komt er iemand op ons af die wil helpen met het tillen van onze backpacks, we bedanken hem vriendelijk. Hij blijft aanhouden, om hem toch iets te laten doen vragen wij hem of hij een foto van ons wil maken. Na enige uitleg lukte het hem ook. (We hebben vaker gehad dat mensen niet weten hoe een camera werkt, 1x hield een oud vrouwtje het toestel andersom op zichzelf gericht, prachtig!) Ondertussen is het helemaal donker geworden. We vervolgen ons weggetje vol met plassen, modder, keien en een stromend riviertje. Wat zijn we blij met onze teva-schoenen en slippers...! Wanneer het lijkt alsof de weg doodloopt zien we de Blue Bamboo Cottages. Wij worden welkom geheten door een aantal jonge jongens, heel apart we hebben geen volwassenen gezien. Één jongen loopt met ons mee en klopt op de deur van de cottage, geen gehoor. Ja deze is vrij, we mogen een kijkje nemen. Het ziet er heel idyllisch uit en het bedrag is cheap. In een registratieboekje tekenen wij voor 3 nachten.
We pakken onze tas uit, de richel van de primitieve douche wordt direct omgetoverd in een kleine pharmashop. Je moet weten dat wij normaal zoveel toiletspullen niet meenemen, maar ja dit hadden we nog over van onze werkweken op Cebu. Wij zijn er blij mee want met de zeep kunnen we onze kleding uitwassen en uithangen. En dan wordt het ineens donker in ons hutje!
Het geluid van de generators stopt en de elektriciteit is uitgevallen… Het hele dorpje heeft elke dag maar beperkt stroom, alleen tussen 18:00 en 22:00 uur.
Wel opmerkelijk. Met het laatste beetje stroom van de IPad hebben we via bluetooth nog een preek op de mobiel kunnen zetten, zodat we morgen preek kunnen luisteren en lezen. Een hoofdlampje hangen we op in de douche en één in de slaapkamer. Het bamboe hutje ziet er in de oranje gloed heel sfeervol uit. Bij het maanlicht lopen we over de modderweg terug het dorpje in. Niet alle eettentjes zijn meer open, maar na nog geen 15 minuutjes lopen vinden we een heel gezellig eettentje. We kiezen voor de Pancit Canton (typisch Filipijns). Deze noedels behoren tot de favoriete tarwenoedels uit de Filipijnen. De sliertjes worden geserveerd met vegetables en meat. Je kan kiezen uit pork/chicken of seafood. Als smaakversterker wordt de maaltijd opgediend met een limoen en vaak ook met een rood pepertje en ketjap.
Terug bij de cottage kruipen wij in onze lakenzak. De klamboe gebruiken wij niet want naast de ingeplakte kauwgom geeft het ons een benauwend gevoel. Het open hutje laat ons alle geluiden van buiten horen; de krekels, het ruizen van de zee en het overbekende geluid het geblaf van wilde honden. Maar wij slapen deze nacht heerlijk!

Zondag 5 oktober
De zon heeft ons bamboe hutje opgewarmd, het is prachtig weer! Voordat onze wekker gaat stappen wij ons bed uit en doen de deur van ons hutje open. Op de veranda zien we waar we terecht zijn gekomen! Een fantastische plek! Met zeezicht, beter kan niet!!!
Margreet wast haar gezicht met koud water onder het kraantje. En toen… Nee bah, wat vies! Er kwam een superlange worm uit de kraan! "Iel!! Anneke kijk dan!' Margreet draait de kraan helemaal open en beetje bij beetje komt de worm verder te voorschijn, ook komt er veel zwarte troep bij vrij. Hopelijk hebben wij geen enge ziektes opgelopen! Ook kakkerlakken en hagedissen zijn aanwezig onze cottage, maar ja alles is open en dus toegankelijk voor iedereen. Daarom namen wij onze waardevolle spullen altijd met ons mee. Wat ook niet altijd verstandig is, maar het is kiezen of delen;)
Op het strand ontbijten we in alle rust. In de zon is het niet uit te houden, dus wij verplaatsen naar de schaduw om daar een preek te beluisteren via de mobiel. Het gaat over het thema bidden, gehouden door ds. Kleppe. We zien en horen de golven en de branding. Met de tussenzang zingen wij ps 69 : 14 "Gij hemel aarde en zee vermeldt Gods lof! Laat al wat leeft Zijn trouw en goedheid prijzen!" Zo toepasselijk!
Voor het avondeten besluiten wij nog een kleine wandeling te maken in het gebied achter onze cottages. Wij komen uit in een mooie tuin van het Alpuerto Escapade Resort, vlakbij een waterval. In één van de houten picknick-huisje spelen wij Uno terwijl de zon ondergaat in de zee onder ons. De beheerder van dit resort is buiten een vuurtje aan het maken voor zijn vrouw zodat zij kan koken. Wij zoeken contact met hen door erbij te gaan zitten. Terwijl we een praatje aanknopen, begint het steeds harder te regenen. We worden hartelijk uitgenodigd om binnen te komen. Er wordt een kaars aangestoken en op het vuurtje buiten is water gekookt voor onze koffie. Terwijl de vrouw voor het avondeten zorgt en de kinderen in de box spelen vertelt de man ons over de geschiedenis van de Filipijnen van vroeger de 400 jaar overheersing door andere landen; Spanje, VS en ook heel even Japan. De recente geschiedenis, de politieke instabiliteit, opstanden en rebellie. Van het ene onderwerp komen we in het andere. We horen meer over dit gezinnetje, het leven en werken op de Filipijnen en de godsdienst. We spreken over het nieuws, de onrust in de wereld. De man zegt dat we moeten bidden voor peace on earth. Wij vullen hem aan om ook te bidden voor vrede van God in je hart. Samen met dit gezinnetje bidden we om die vrede. Na het gebed zingen wij hun toe 'Zoekt eerst het Koninkrijk van God…' We nemen afscheid van dit gezinnetje en bedanken hun hartelijk voor hun vriendelijkheid en gastvrijheid. De oudste zoon brengt ons terug naar onze cottage.


Maandag 6 oktober
De wekker gaat om 07:00 uur, Anneke die al wakker is gaat opzoek naar een bakker. Onderweg komt ze kinderen in schooluniformpjes tegen die op weg zijn naar hun school. Bij het eerste shopje zien de broodjes er niet aantrekkelijk uit. De bakker een eindje verderop heeft wel verse broodjes in overvloed en het stalletje ernaast verkoopt fruit. Op onze veranda hangend vol wasgoed, ontbijten wij met brood, fruit, water en malariatabletten.
En dan hebben niet genoeg geld op zak! Geen probleem toch?! Je pint even en je hebt geld. Tja dat had je gedacht. Op heel dit eiland is er alleen maar een bank/pinautomaat in de hoofdstad Puorto Princessa. Ooops! Het blijkt dat wij niet de enige zijn, onze buren in de cottage naast ons hebben hetzelfde probleem. Een local bij het restaurant waar we 2x gegeten hebben, wil ons voor een mooi bedragje naar de stad rijden op zijn motor. Dit is goedkoper als een shuttelbusje en 100x sneller als een jeepney of stadsbus. Dan is de keuze snel gemaakt! We maken een deal en hebben afgesproken begin van de middag.
Maar nu bezoeken we eerst de mooiste bezienswaardigheid hier in dit stadje Sabang. Want Sabang is bekend om het UNESCO werelderfgoed van dit eiland Palawan, namelijk de St Paul's Subterranean River National Park. Deze rivier heeft een kalkstenen bergachtig landschap met een 8,2 kilometer lange bevaarbare ondergrondse rivier. Wij kiezen ervoor dit te combineren met een jungletrail. Aan het eind van de beach wandelen wij samen met een gids de dichtbegroeide jungle in. Met een roeibootje komen we in het mangrove bos. Dit is beschermd gebied en ook onderdeel van het Nationaal park. Onze plasticregenjas moet in de rugtas worden gestopt, want apen kunnen denken dat hier eten inzit. Onze gids neemt een stok in de hand om apen uit de buurt te houden mocht dit nodig zijn. De tocht er naar toe is heel mooi en intensief door het verschil in hoogtes en geen grip te hebben op de ongelijke en glibberige ondergrond. (Het doet Margreet denken aan de mudrun die ze onlangs gelopen heeft). Binnen een uur kwamen we, helemaal doorweekt van het vochtige klimaat gemengd met ons zweet,aan bij de underground river. Onze guide is heel trots op ons, ze vindt ons runners gezien in welk tempo wij liepen. Haha ja strevers zijn we wel hoor! En nu op naar het volgende avontuur. Reddingsvesten zijn er niet meer op voorraad maar wij geven aan goede zwemmers te zijn, toen mochten wij alleen met een helm op de boot in. We zaten met een Koreaanse familie op het bootje wat ons door de ondergrondse rivier zal varen. De grappige gids legt alles heel poëtisch uit. Langzaam glijdend over het water gaat het peddelbootje de grot in. Het is lekker koel in de grot, maar het ruikt wel een beetje zwavelachtig. In de grotten zien we vele stalactieten en stalagmieten, maar ook enkele grote kamers. De guide weet het heel boeiend te vertellen, we zien de kathedraal, de supermarkt… enz. Ook moeten we onze mond dichthouden als we naar boven kijken. Margreet begrijpt wat hij bedoeld, want ze heeft de vleermuizen poep op haar kleren gekregen. Het filmen en foto's maken gaat moeizaam in de grot als je zelf de lamp niet vasthoudt. Dit kleine voorbeeld geeft weer hoe afhankelijk we wel niet zijn tijdens ons reizen in de Filipijnen…We willen vaak zelf alles in eigen handen hebben. Maar druipsteenpilaren en de pegels in de grotten zijn echt mooi! Met een bangka, een typisch Filipijnse boot, varen we terug naar de pier in Sabang. Maar eerst even weer energie opdoen voordat we aan de 3-uur durende motorrit beginnen. We kopen een lekkere verse fruit-shake en eten onze bolletjes op met onze voeten bungelend over de pier.
En dan begint het wachten op onze driver, om half 2 afspreken betekent niet dat je dan ook daadwerkelijk gaat. We kleden ons warmer aan en knopen een sjaaltje op ons hoofd voor de wind. Ondertussen bedenken we of het wel zou passen met z'n drieën op de motor. In de Filipijnen kan alles, hele gezinnen en zakken met rijst, alles past. Maar voordat wij daar verder over na hoeven te denken komt onze driver naar ons toe en stelt voor om nog een motor te regelen. We zijn hier heel blij mee, dit zit veel comfortabeler, ieder een eigen motor met driver. Toch wel safety! De tocht over de weg terug naar Puorto Princessa is vanaf de motor nog veel mooier dan vanuit het shuttlebusje!
Het is echt genieten! Eigenlijk kun je dit niet beschrijven, je moet dit echt zelf ervaren: Rijden achterop een motor, ontzettend mooie natuur om je heen, wind door je haren, helemaal schuin door de haarspeldbochten, het begroet worden door locals, honden en koeien op de weg en rijst wat ligt te drogen op het wegdek…Gewoon super!
Na een motorrit van anderhalf uur komen we aan in de stad. Zucht, bij de eerste twee banken kunnen we al niet pinnen. De eerste is buiten werking en bij de tweede wordt onze buitenlandse pinpas niet herkent. Op naar de volgende bank, spannend hoor… als dit niet lukt komen we het eiland niet af! En ja het lukt! We pinnen een zeer groot bedrag waarmee we een week voorruit kunnen want ook in El Nido is er geen bank. Met ons geld kopen we cola en wat chips voor onze drivers en onszelf. Daarna beginnen we aan de terugweg. Net als de heenweg rijden we apart terug, de machodriver van Margreet kent de weg en weet waar de oneffenheden en gevaarlijke bochten zitten. De driver van Anneke rijdt wat rustiger, maar ook hij kent de weg omdat zijn vriendin in Puorto Princessa woont. Bij de rijstvelden stopt de driver van Margreet zodat er een foto genomen kan worden. Op de foto zie je dat Sabang in een grijze mistige gloed hangt, het regent! En ja hoor, het begint enorm hard te regenen. Helemaal doorweekt van de stromende regen komen we aan in Sabang. De driver van Margreet doet zich te goed aan een echte Filipijnse delicatesse en vraagt of wij het willen proberen. Nee echt niet!! Zoek maar op google 'balut-ei' en je lust nooit meer een ei!
Terug bij onze blue bamboo cottages doen we wedstrijdje met de pubers die de cottages runnen. Handje drukken, wie zou er sterker zijn…?
We hebben geen tijd meer om ons op te frissen, want het is al avond en we hadden beloofd de buren een Engelstalige Bijbel te geven. Aangekomen bij de cottages, kunnen we het gezinnetje niet vinden. Door het regenachtige weer is het aardedonker. Gelukkig is een buurjongen zo aardig om ons de weg te wijzen naar een cottage achterin het veld, dit blijkt het huis te zijn van het gezinnetje die we gisteren gesproken hadden. We klimmen de een steile trap op en komen in het huis wat verlicht wordt door één kaarsje. We moeten moeite doen om het gezicht van onze gastheer en vrouw te herkennen, maar we worden hartelijk ontvangen. Bij het kaarslicht spreken we nog even met de familie. Één van de kinderen ligt al op bed in dezelfde ruimte. De regen tikt hard op het dak. We overhandigen de Bijbel en na een bakje koffie nemen we afscheid van de zeer vriendelijke en gastvrije familie. Ze vonden ons very kindly!
In onze cottages spoelen we ons af onder de koude douche met het beetje licht dat het hoofdlampje geeft. Het heeft ook een voordeel, zo zien we pas bij daglicht dat er 3 dode kakkerlakken op de grond liggen.


Dinsdag 7 oktober, een reisdag
Vandaag genieten we nog een keer goed van onze prachtige uitzicht, vanaf de veranda. Daarna zadelen we onze backpack op de rug en lopen in de richting van het dorpje met één opstapplaats. We mogen voor laatste keer met onze schoenen door het rivierstroompje waden in het gezellige stadje Sabang. Nat worden we toch wel want ook vandaag regent het en werkelijk alles wordt nat! Het wachten op de bus duurt lang, maar eindelijk na 2 uur wachten vertrekt de bus. Op een kruispunt worden we eruit gezet en bij de simpele terminal moeten we opnieuw vervoer regelen. Wij mogen mee met een heuse stadsbus maar net als de vorige stopt deze om de haverklap! Het schiet totaal niet op, maar we maken het ons zelf zo leuk mogelijk. Samen met de kaartjesverkoper hebben we UNO gespeeld in de bus. Als activiteit, uit puur verveling, schenken we water in een plastic bekertje en eten ons laatste beetje chips op. De reizigers in de bus moeten om ons lachen. Want water in de bekertjes schenken, in een schommelde bus, gaat natuurlijk nooit zonder knoeien! De busreis heeft in totaal 8 uur geduurd, helemaal verreist komen wij dan ook aan in El Nido. Om 18:00 uur is het helemaal donker en moeten wij opzoek gaan naar een plekje voor de nacht. Met een tricycle (een Filipijnse motorfiets met zijspan en overkapping) komen we aan bij een goedkope cottage pal aan de zee. Maar helaas volgeboekt! Ergens in een zijstraatje is een soort pension waar we een kamer kunnen huren, maar dit lijkt ons niets. We proberen verder en de driver van de tricycle racet ons weer door het stadje. Buitenaf in een zijstraatje bij mensen achter het huis kunnen we een cottage huren. We zijn noodgedwongen om dit te doen, maar wat valt het ons tegen na die prachtig idyllische cottage in Sabang. We boeken voor één nachtje en laten al onze natte was uitwassen door de vrouw des huizes. In het onderhandelen over prijzen worden we steeds beter:) Aan het strand zoeken we een eettentje. We moeten even wennen aan de prijzen hier, want deze liggen een stuk hoger dan in Sabang. En ook het zien van zoveel toeristen! Het buiten eten op het strand bij kaarslicht was heel sfeervol. We verhuizen naar een tafeltje hogerop omdat het vloed is en de zee voorbij ons tafeltje komt. Helemaal op van de reis vallen we in slaap in onze cottage voor één nacht.


Woensdag 8 oktober
Vandaag is het onze most relaxing day of our holiday! Deze dag hebben we bewust ingepland om lekker te gaan zwemmen in de zee. Ons werd gezegd dat we naar de Nacpan beach moesten gaan. We zoeken een goedkoop vervoersmiddel die ons naar de beach kan brengen. Op straat houden we een tricycle aan en over een bedrag zijn we het al gauw eens. De rit naar de Nacpan beach is al een avontuur op zich. Het kost de driver en zijn tricycle heel veel moeite om door de diepe geulen met modder te komen. Een aantal keren moeten wij uitstappen. Maar dat hadden wij er wel voor over, na 3 kwartier hobbelen kwamen wij aan op een helemaal verlaten strand. Zo mooi! Nog ongerept en onaangetast, wit zandstrand en helder blauw water wat warm aanvoelde. Wauw! We nemen een duik in de zee en hebben gelijk ervaren hoe krachtig water is. We worden meegesleurd onder water in een golf die net bij ons omrolt. In de richting van het strand komen wij kuchend en proestend boven... Wat een enorm hoge golven!! Tegen het einde van de middag gaan we met onze zelfde tricycle weer terug. De driver helpt ons met het zoeken naar een nieuw onderkomen. Na een aantal adresjes te hebben gehad, kwamen we aan bij de Cliffside cottages. Het voelt als thuiskomen! Wat een leuk plekje, mooie cottage (zelfs met een kast) en vriendelijke mensen. We krijgen koffie aangeboden wat echt puur genieten is als je vier -en-een-halve week geen koffie meer hebt gehad! Onze nog niet gedroogde was hangen we uit en de laatste vieze kleding wassen we met de hand. Het huisje is echt ONS huisje geworden. Na een koude douche eten we opnieuw aan het strand, dit keer een gezonde pasta. En nu opzoek naar een goed duikadres. Want wij willen de onderwaterwereld van de Filipijnen wel eens zien, het schijnt hier ongekend mooi te zijn! We komen uit bij Sea Dog Divers en met de owner maken we een afspraak. Morgen om 08:00 uur worden we verwacht. Bij een internetcafé willen we alvast een voorproefje van onze reis op de weblog plaatsen, maar het lukt niet omdat de 64gb sd-card van Margreet's camera niet gelezen kan worden. Maar ook een mailtje naar thuis sturen is niet mogelijk, want er kan geen internetverbinding tot stand gebracht worden.

Donderdag 9 oktober
We genieten van ons ontbijtje op onze vol met was-hangende-veranda. Vanmorgen stonden er 2 kopjes en een thermoskan met heet water op ons tafeltje. Zo attent! De oploskoffie en onze broodjes laten we ons goed smaken. Vandaag is de spannende dag, wij gaan duiken! First time in our life! Hoe zal het gaan?!
Om 8.00u melden wij ons bij Sea Dog Diving in de uithoek van de beach in El Nido. Eerst moeten we onze persoonlijke gegevens invullen en een aantal zaken aankruisen wat te maken heeft met onze gezondheid en de risico's van het duiken. Wij vragen ons af of we geen last zullen krijgen van onze oren met de druk in het water. We gaan het ervaren! Het belangrijkste tijdens duiken is 'be relaxed'. Dat moet niet moeilijk zijn, toch?! Wij mogen onze duikpakken aantrekken, heerlijk zo'n strak pak. Het zit comfortabel. Als alle duikuitrusting in de boot is gebracht mogen wij door de branding naar de boot lopen.
Het is bewolkt en het waait hard! De woeste bootreis is al mooie trip, we zien de groene rotsen van eilandjes in grijze wolken gehuld. De golven beuken tegen de kliffen aan. We varen richting Helicopter Island daar wordt het anker uit gegooid. Op de boot krijgen we informatie over de onderdelen van de duikuitrusting, de belangrijkste technische handelingen plus gebaren om onder water te communiceren. Of we er klaar voor zijn? We hopen het! Anneke wordt als eerste bepakt met de zware duikuitrusting, met één been naar voren plonst ze de zee in waar haar buddy op haar wacht. Margreet en haar duikbuddy volgen en samen zakken we richting de bodem. Wat we zien is echt onbeschrijfelijk mooi! Zoveel soorten kleurrijke vissen, grote en kleine. We zien de mooiste koraalriffen en kijken onze ogen uit naar al het andere wat onderwater leeft. Zoals een grote schildpad, een zeester, slangen en heel veel ander leven waarvan de naam niet weten. Twee aan twee duiken wij met onze buddy's tussen de riffen en tig soorten visjes.
Het duiken is een onderwaterwereld ontdekken die zo mooi, zo ongerept is…! Eer aan God die de zeeën en al wat daarin leeft geschapen heeft!
Na 15 minuten moeten we weer naar boven. De OSB wordt losgelaten. Met deze boei hopen we dat de boot ons terug vind, want eenmaal boven water gekomen is de boot nergens te bekennen. De regen komt met bakken uit de lucht vallen, de wind maakt de golven hoger en wilder en alles is een grijze mysterieuze mist gehuld. Met ons vest blijven we drijven op het water en één van de gespierde duikbuddy's trekt ons door het water in de richting van het onbewoonde Helicopter Island. De rotsblokken aan de rand van het eiland halen het been van Margreet open, gelukkig valt het mee omdat het duikpak het ergste heeft tegen kunnen houden. Onze zwemvesten met duikuitrusting en de zware luchtfles mogen we afdoen. Op onze duikschoentjes klimmen we over de rotsen naar het zandstrand. Wat een mooi plekje! Hier zouden we wel willen overnachten zeiden we tegen elkaar. Maar dat was niet nodig, de boot kwam in zicht. We zijn gered!
Heel uitbundig als uitgelaten kinderen vertellen wij op de boot onze eerste duikervaring. De bemanning en de buddy's moeten lachen en zeggen dat ze ervan genieten hoe enthousiast wij zijn. We krijgen een mok met verse koffie, koek en een banaan om onze maag te vullen voordat we aan de volgende duik beginnen. Ook krijgen we de foto's te zien die gemaakt zijn tijdens onze eerste duik. Margreet moet hard lachen, want Anneke haar buddy houdt steeds haar hand vast onder het water. "Net een stelletje!" Iedereen op de boot moet hard lachen. Heerlijk dit klieren!! Tijdens de break zijn we teruggevaren in de richting van El Nido, hier wordt opnieuw het anker uitgegooid. Wij hebben zin om aan de duik te beginnen want de regen voelt heel koud aan en de zee daarin tegen is juist warm. Tijdens deze tweede duik mogen wij vrij duiken. De buddy van Margreet houdt haar niet op de rug vast en de buddy van Anneke laat haar hand los. Nu we zelf duiken ervaren we meer de druk onderwater, het lijkt alsof we minder snel voorruit kunnen. De onderwaterwereld is opnieuw prachtig! Waar je ook kijkt zie je nieuwe dingen en soms moet je erop gewezen worden want je gaat zo aan iets moois voorbij. De tijd vliegt voorbij en tegen onze zin in moeten wij al weer naar boven. Nu zien we de boot boven ons drijven, oppassen voor je hoofd, gebaren onze buddy's. En dan zit onze eerste duikervaring erop, hier gaan wij nog heel lang van nagenieten!
We frissen ons op in de cottage. Wat zou het fijn zijn als we nu heerlijk wam water hadden… Achja, wij knieperige Nederlanders willen voor een dubbeltje op de eerst rang zitten:) Als Margreet aan het douchen is, checkt Anneke ondertussen het reisschema en komt erachter dat we eerder dan gepland moeten vertrekken. Onze vlucht vanaf Coron naar Manila blijkt vanaf El Nido nog een hele afstand te zijn. Deze moet overbrugt worden door een boottocht waar je zo'n 8 uur voor moet uittrekken. Dus we moeten morgen in alle vroegte El Nido al verlaten. Bij een klein cateringshopje boeken wij onze boottocht voor morgen. We hebben echt trek gekregen van het duiken. We eten voor de laatste keer op de beach van El Nido bij kaarslicht. Puur genieten! Na het eten lopen we naar Sea Dog Divers om de onderwater gemaakte foto's op onze USB stick te zetten. Ze moeten ons teleurstellen, de bestanden zijn niet meer aanwezig op het kaartje. De fotoshop gaat proberen om de bestanden terug te halen, maar of het lukt kunnen ze niet garanderen. Ondertussen laten wij ons voor een mooi prijsje een uur lang masseren. Alle spieren worden losgemaakt maar volgens Margreet juist vastgezet door deze stevige, harde massage.Terug bij de fotowinkel was het ze nog niet gelukt om de bestanden terug te halen, maar naar aandringen van ons gingen ze alles op alles zetten. Deze avond was er wel trage internetverbinding, we hebben een mailtje naar thuis gestuurd dat alles okay is want op onze mobiel zijn we al enkele dagen not available.

Vrijdag 10 oktober
De regen tikt op het dak als wij wakker worden door de wekker om 05:50 uur. Buiten is het nog donker, zo vroeg is het. Maar wij hebben de tijd nodig om onze laatste spullen in onze backpacks te stoppen, broodjes te halen bij de bakker en fruit te halen bij een straatkraampje. Vitamines zijn belangrijk om meer aften te voorkomen en bananen eten is goed voor onze darmen. Het gaat trouwens best goed, onze meegenomen medicatie zoals Loperamide en O.R.S. hebben we niet nodig gehad. Door het regenachtige weer is onze kleding niet opgedroogd, nat moeten wij onze kleren in de backpack stoppen.
Om 7.30u zijn wij exact op tijd bij de pier om met de boot te vertrekken. Maar wat blijkt, vanuit El Nido zullen we eerst naar het noordelijkste puntje van Palawan moeten reizen om vanaf daar met een bangkaboot naar Coron te varen. (Dit is een grote outrigger, een boot met drijvers aan beiden kanten.) Onze backpacks worden boven op een busje vast gebonden. Na een rit over zandwegen vol kuilen komen we aan bij de zee waar we onze oversteek zullen gaan maken. Wat?! Gaan wij serieus met dat gammele bootje over de zee? (Thuis, bij naslagwerk in NL komen we er achter dat er met bij deze bootmaatschappij een aantal jaren geleden eenzelfde bankaboot gezonken is. Maar goed dat je alles van te voren niet weet!) Door de zee wadend klimmen we het trapje op, niet wetend dat het uren gaat duren voordat we weer vaste grond aan onze voeten zullen hebben. Het duurt even voordat de motor pas aan wil gaan. Eenmaal op zee genieten we van de omgeving. We passeren ontelbare onbewoonbare eilandjes, daarna zien we alleen maar eindeloze zee. Het Filipijnse meisje voor ons begint over te geven. En dan hebben ook wij geen oog meer voor de omgeving omdat we ons misselijk voelen door deining van ons bootje op de golven. De bemanning van het bangkabootje heeft voor een lunch gezorgd, op een klein pitje achterop het dek. Iedereen krijgt op een plastic kinderbordje van Tweety, rijst met varkensvlees aangeboden. Het eten smaakt best lekker maar door de deining genieten we er minder van en eten we omdat we eten moeten. Na de lunch doen we onze ogen dicht en proberen ons te concentreren op één ding om nog meer misselijkheid te voorkomen. Hey! De boot is gestopt, zijn we er al? Nee, we zijn bij een eilandje aangemeerd. Een aantal passagiers verlaat het bootje en er komen nieuwe filippino's bij. De crew van ons bangkabootje tillen zakken met rijst en andere levensmiddelen op hun hoofd, van de boot af naar de kade. Wat een spieren hebben deze mannen! Daarna vervolgen wij onze reis op zee richting Coron. Na een aantal uren gevaren te hebben, horen we prrrt, prrrt en dan ineens… stilte! De motor die steeds goed te horen en te voelen was is er mee gestopt. Ons bootje deint midden op de grote zee. Als je nog niet zeeziek was word je het hier wel van. Met man en macht man en macht proberen de bemanningsleden de motor weer aan de praat te krijgen, maar tevergeefs! Hoelang we daar gedobberd hebben weten we niet maar daar was 'ie onze reddende boot. Een aftands uitziende boot met wapperde was aan de lijnen, volgeladen met Filipino's, nam ons op sleeptouw. Deze piratenboot (zo noemden wij hem) heeft ons úren voortgetrokken over de zee in de richting van Coron. Vanwege de enorme vertraging die we hebben opgelopen controleren wij onze ticket en vragen aan medepassagier of wij de vlucht wel gaan halen. Zijn ogen vliegen over de informatie en dan kijkt hij ons aan met een medelijdende blik aan en zegt: 'Your flight is already gone!' Wij hebben ons vergist in de tijd, onze vlucht was vanmorgen al vertrokken. Oooh so stupid! 5 weken lang keken we steeds vooruit, dealden we met problemen die we tegen kwamen, overlegden we met locals, checkten we steeds alles na… en dan vergissen we ons nu in de tijd! Onze uitroep en gezichtsuitdrukking van ongeloof en verbazing, maakt dat de crew en de andere passagiers moeten lachen. En wij doen net zo hard mee want de tijd kunnen we niet meer terugdraaien. De crew vroeg ons hoeveel geld we kwijt waren met de gemiste vlucht, hun mond viel open toen ze hoorden dat het om zevenduizend peso ging. Omgerekend ging het om een kleine 70 euro p.p. Maar gezien hun reactie was het voor de Filipijnen maybe wel meer dan hun maandloon! Ze zullen wel gedacht hebben, zielig voor die twee arme blonde meisjes;) Speciaal alleen wij kregen een bakje verse oploskoffie, op het achterdek bij de crew in het keukentje. Haha, toen we terugkwamen vroeg een passagier hoeveel peso's de koffie koste. 'Nothing, that's the power of our smile!'
Het sfeertje aan boord werd door het voorval van de kapotte motor en onze domme fout, steeds gezelliger. De bemanningsleden moesten de verdere bootreis de hele tijd lachen en maakten onderling grapjes over ons.
Wij vermaken ons met het maken van foto's, het typen van de reisblog en UNO spelen op het achterdek van de boot. Ons bootje glijd nu rustig door het water achter de grote boot aan. Het enige geluid wat wij horen is het zacht geklots van de golven en het krakende hout waaraan de touwen zitten waarmee we worden voortgetrokken. Vlakbij de kust van Coron kan ons bootje weer op eigen kracht varen. De motor stinkt enorm en er komen zelfs rookwolken bij vrij, maar we zijn veilig en behouden aan land gekomen na een bootreis van maar liefst 10 uur!
Omdat het al laat op de avond is, kunnen wij pas de volgende dag weer een nieuwe vlucht boeken. Over een wankelende brug van ongelijke, losse planken, komen we aan bij een sfeervolle lodge die op palen in het water staat. Hier zullen we onze nacht doorbrengen.

Zaterdag 11 oktober, een regel en reisdag!
Voor het eerst in onze vakantie hebben we uitgeslapen en wel tot half 9, als je dat uitslapen kunt noemen;)
Bij Cebu Pacific Airlines hebben we een nieuwe vlucht geboekt, die eind van de middag vertrekt. Omdat we op zaterdag vliegen is deze een paar euro's duurder. Bij de enigste bank op Coron willen we pinnen. Maar wat blijkt, deze is gesloten op zaterdag. Gelukkig, met de creditcard krijgen wij wel geld uit de muur. Bij een internetcafé zoeken we informatie over de afstand van Manila naar de rijstterrassen van Banaue. Wij komen tot de conclusie dat we dit niet kunnen redden, de time was to short vanwege de grote distance. Wat ontzettend jammer, want de rijstterrassen zijn een van de mooiste bezienswaardigheden op de Filipijnen. Maar ja, anderhalve week in de Filipijnen is dan ook te kort om alles te bezoeken. Wie weet komen we ooit nog eens terug;) We halen een broodje hamburger als ontbijt bij het internetcafé omdat de bakery te ver uit de buurt is. Al etend gaan we verder op zoek (via google) naar een alternatief in de buurt van Manila. We komen uit bij Tagaytay, vanaf deze plek schijn je een prachtig uitzicht te hebben over het Taal-lake met de Taal vulcano Island in het midden. We betalen de vlucht en maken ons klaar voor vertrek. Bij het betalen van onze lodge komen we geld te kort, de man is zo vriendelijk en wuift met zijn hand dat het oké is. Wij schamen ons wel, want we hadden gisteravond al de helft van de prijs afgedongen. En nu hebben we uiteindelijk maar de helft van de helft kunnen betalen. In een klein half uurtje rijden we naar het Franciso B. Reyes Airport. Onze tassen worden gecontroleerd en in een grote bak naast ons zien we allemaal witte koralen. Op dit luchthaventje moet je met tas en al op de weegschaal staan. We konden het niet laten om ook onszelf zonder bagage te wegen en kwamen tot de conclusie dat je van reizen afvalt. Nog een tafeltje langs en we zijn in de gate… Maar mochten er niet langs, we moesten eerst terminal disclaimer maintenance fee betalen. Oops! Maar gelukkig, Anneke wist vijf euro uit haar portemonnee bij elkaar te sprokkelen. Dit werd geaccepteerd en we konden door. Met een propellervliegtuigje vliegen we naar Manila. In een onweersbui hebben we te dealen met hevige turbulentie. Gelukkig houdt dit maar kort aan en de ook de vlucht zelf is maar kort. Aangekomen op Manila controleren wij de ticket die geboekt staat op maandagavond. Na veel informatiebalies en telefoongesprekken komen we erachter dat hij nog niet bevestigd en betaald is, not confirmed! We besluiten om bij de Pacific balie een nieuwe vlucht te boeken voor de maandag om naar naar Hong Kong te vliegen. Via het free Wi-Fi netwerk van de airport geven we de nieuwe vluchtgegevens door aan onze vriendin Inge. Zij is vandaag al geland op en hoopt ons maandagavond ophalen bij de airport. In een luxe shoppingmall eten we bij de McDonalds en pinnen we geld om de laatste dagen op de Filipijnen rond te kunnen komen. Een taxi brengt ons in 2 uur naar Tagaytay. Met een trycycle leggen we nog zo'n 20 minuten af naar een klein pensionhouse. Wat een luxe! We hebben hier warm water en het ontbijt is bij de prijs inbegrepen. Onze natte kleding hangen we uit en na een warme douche kruipen we onze lakenzak in.

Zondag 12 oktober, rustdag!
We hadden afgesproken met de gastvrouw, dat we om 08:00 zouden ontbijten. Maar het gaf niet dat het een uurtje later werd. We waren ook zo moe:) In het zonnetje voor het huis eten wij ons Filipijnse ontbijt op. Een bolletje koude rijst, een gebakken flubber-eitje en 2 longsilogs (varkensworstjes) wordt geserveerd met een bakje koffie. Voor onze lege magen is het niet veel, maar het smaakt wel lekker. We brengen de zondag door aan het Taalmeer. Het Taalmeer is een kratermeer met zoetwater. Het is een op twee-na grootste meer van de Filipijnen. In het midden van het meer ligt een gevaarlijke actieve vulkaan. Van deze vulkaan zijn meer dan 30 uitbarstingen bekend, waarbij veel slachtoffers gevallen zijn. Aan het meer vinden we een rustig plekje om een preek te lezen en te zingen. Onderwijl komen er kinderen luisteren en spelen in het water aan onze voeten. Ze vinden het reuze interessant dat er 2 buitenlanders in hun tuin zitten. Aan het lezen van een ander boek komen we niet toe, de kinderen vragen onze aandacht. Even wanen we ons weer terug op het Little Lambs Centre; we spelen met hun zelfgemaakte bootjes en vlechten hun haren in. Ondertussen komt de hele buurt/familie bij ons kijken en we maken een praatje hen. 's Middag gaan we weer terug naar ons pension, de tricycle komt nauwelijks de berg op. Voor de balans en het evenwicht gaat Anneke in de zijspan zitten en Margreet bij de driver achterop de motor. Nu steigert de tricycle niet meer en kunnen we de rit ontspannen uitzitten. Na het avondeten lezen we een preek over de keuze van Ruth. 's Avonds gaan wij vroeg naar bed.

Maandag 13 oktober
Helaas, onze kleding is nog steeds niet goed gedroogd, dan maar opnieuw vochtig in de backpack. Na ons Filipijnse ontbijt is het wachten op de taxi. Maar na 3 kwartier later dan afgesproken is er nog steeds geen taxi te bekennen. Dan maar opnieuw een taxi bestellen. Zo gezegd, zo gedaan en na een klein uurtje kwam er een shuttlebusje voorrijden. Na heel wat tolbelasting armer komen we aan bij de airport. Onze backpacks laten we voor een kleine vergoeding achter in de kluis. Met een taxi laten we ons naar de oudste barokkerk in Manila rijden. Voor onze veiligheid moeten we de portiers op slot houden tijdens de rit. Door stadspoort van de ommuurde oudste wijk in Manila, komen we aan bij tussen 1587 en 1606 gebouwde kerk aan. De San Agustin Church. Deze staat ook op de werelderfgoedlijst van UNESCO. De kerk is gebouwd ten tijde van de Spaanse heerschappij. Helaas de kerk is gesloten en om 17 uur 's middags pas open. Jammer, want deze kunnen we nu niet bezichtigen, want wij moeten 's middags al op de luchthaven aanwezig zijn. De kathedraal van Manila, ook wel de minor basilica of the Immaculate Conception genoemd, is wel open. In deze kathedrale basiliek schrijft Anneke haar kaartjes voor familie en schiet Margreet de laatste plaatjes op de Filipijnen. De vlucht naar Hong Kong loopt vertraging op en het duurt dan lang voordat we kunnen boarden. Inge whatsappt dat ze al op de airport aanwezig is. Na een korte vlucht van 2 uurtjes komen we aan op Hong Kong. Heel apart als je elkaar ontmoet op de luchthaven… toch nog zo ver van huis maar voor ons voelt het alsof we een stapje dichter bij Nederland zijn. Inge bereidt ons voor op ons guest house in de Chung King Mansion. Het zit er vol met opdringerige mannen. Je ziet er veel etnische minderheden zoals Indianen, Nepalese en Pakistani. Het nemen van de lift kost je heel veel tijd. Voor je eigen veiligheid is het wel fijn dat er camera's hangen. Het trappenhuis is heel vervallen; geblokkeerde trappen, loshangende elektriciteitsdraden en braaksel. Het is maar goed dat onze moeders thuis niet alles weten. Het kamertje voor ons drieën is piepklein, maar de ligging is uitstekend. Het metrostation ligt tegenover ons gasthuis in de Isquare shoppingmall en de boulevard met uitzicht over de skyline van Hong Kong Island is nog geen 5 minuten lopen.
Na een treinritje en de metro komen we boven de grond op drukste straat van HongKong. De Nathan Road in Tsim Sha Tsui (Kowloon). De neon-reclame's boven de winkels en ook hoger aan de gevels geven de straat een geweldige sfeer. Inge heeft ons goed ingelicht, eenmaal bij de Mansion aangekomen worden we bestormd met mannen die vragen of we een pension zoeken. Zeulend met onze steeds zwaarder aanvoelende backpack werken wij ons door de menigte heen. Schuifelend tussen allemaal goedkope shopjes door komen we aan bij de lift die ons naar boven zal brengen. Onze backpacks kunnen we aan het voeteneind van ons bed proppen zodat we nog sta ruimte hebben op onze kamer. Achja we zijn hier alleen maar om te slapen! Om half 2 's nachts zitten we aan ons dinner en het smaakt heerlijk! Als wij midden in de nacht onze tassen openen om onze pyjama eruit te plukken, verandert ons kamertje in een muffe schimmellucht. Niet gek, als je 5 dagen lang je kleding niet goed hebt kunnen drogen! En dan duiken wij ons veel te kleine 2-persoonsbed in, wat smal!

Dinsdag 14 oktober
Het eerste wat we moeten doen is onze was wegbrengen naar een laundry in de Chung King Mansion. Aan de overkant in de iSQUARE en enkele roltrappen omhoog, halen we bij de Starbucks ons ontbijt. Cappuccino en een muffin, heerlijk! Daarna schaffen we een 3-daagse metrokaart aan om HongKong te verkennen. Het kaartje van Anneke wordt bij de eerste keer inchecken gelijk opgeslokt! Inge en Margreet waren de poortjes door. Maar gelukkig kon Anneke zich al snel weer bij ons voegen. Wat een drukte op de roltrappen en in de metro's, overal waar je kijkt haasten mensen zich allemaal hun eigen weg. En de mensen lijken geen tijd voor elkaar te hebben. We hebben ook nog nooit zoveel Smart-en iPhones bij elkaar gezien. Als we weer boven de grond komen lopen we over een straatje met een kledingmarkt en een slagerij, waar wij onze ogen uitkijken. Het shopje met snakes kunnen we niet vinden. Maar zo heel erg vinden we dat niet:P Bij een leuk kledingzaakje hebben we alle drie wat gekocht voor weinig geld. Best spannend of het wel staat want we mochten de kleding niet passen, wat we stiekem natuurlijk wel geprobeerd hebben. Bij een heuse Japanse-fastfood-keten bestellen we een kom met rijst, groenten en vlees. En als drinken kiezen we natuurlijk thee. De inhoud van Inge's schaaltje ziet er niet aantrekkelijk uit! (En na het bezoekje aan de slager is haar eetlust helemaal vergaan.)
Na de lunch met stokjes, nemen we een kijkje in één van de vele tempels op HongKong. De zware wierooklucht prikkelt in je neus en ogen. Het offerfruit op schalen voor de afgodsbeelden ziet er wel verleidelijk uit. Maar helaas het is ons niet gegund. Op een bankje in het park voor de tempel zoeken we uit hoe we bij de volgende bezienswaardigheid kunnen komen. Ver hoeven we niet te zoeken, we zien dit bezienswaardige oude vrouwtje tegenover ons. Met de metro begeven we ons naar Central Hong Kong. Hier hebben ook demonstraties plaatsgevonden, maar wij hebben er geen hinder van gehad. Via de lokale media zien we dat het nog steeds aan de orde van de dag is. Op Central bezoeken we de Statue Square, waar we tussen alle business people een kopje koffie drinken. Met de Peak tram nemen overbruggen we een afstand van 1,4 kilometer waarbij we 400 meter stijgen. De stijgingshoek ligt tussen de 4 en 27 graden. Dit is echt heel steil, als je naar buiten kijkt lijken alle flatgebouwen die we passeren scheef te staan. De tramdienst bestaat sinds het jaar 1888. De huidige tramvoertuigen stammen uit 1989 en vervoeren jaarlijks ongeveer vier miljoen bezoekers.
We komen aan op het hoogste punt van Hong Kong Island. De Victoria Peak op 552 meter is de belangrijkste toeristische attractie in Hong Kong. Het wemelt er dan ook van selfie-makende mensen. Het uitzicht is prachtig, maar het heiige weer is een spelbreker. We wachten tot het donker wordt en het uitzicht (vanaf het 360 graden panoramaterras) over het verlichte Hong Kong Island en Kowloon is dan ook heel mooi!

Woensdag 15 oktober
Vandaag ontbijten we in een heel traditioneel Hong Kongs theehuis. In het Lin Heung Tea House ('Welriekende Lotus') wemelt het er van lokale bevolking. Wij drieën zijn de enige niet-Chinezen. Aan grote gemeenschappelijke ronde tafels zitten vrolijke, uitgelaten mensen met elkaar te keuvelen en te eten. We schuiven aan bij locals en een oude ober voorziet ons van Kantonese Yum Cha (wat letterlijk 'drink thee' betekent). De buren naast ons maken ons gebaren dat we naar een karretje moeten lopen. Hier kun je aanwijzen welke dim sum je wil hebben, dit zijn gefrituurde of gestoomde kleine hapjes uit de Chinese keuken. Wij kiezen een schaaltje met veilige hapjes namelijk loempiaatjes en een schaaltje met onbekende snacks, chaa siew paaw. Het laatste blijkt een bolletje te zijn gevuld met zoet gemarineerd varkensvlees. We doen maar net alsof het satésaus/pindakaas is. Best lekker hoor! Op een soort van knipkaart wordt aangevinkt wat wij genuttigd hebben. Het is echt een hele leuke ervaring om zo tussen de lokale bevolking op een traditionele manier te brunchen!
In Soho zijn we met het langste buitenliggende (wel overdekte) roltrappensysteem ter wereld naar het zgn. mid-level gebied gegaan. Het roltrappensysteem is 800 meter lang en overbrugt een hoogteverschil van 135 meter. We verkennen de stad en slenteren door schilderachtige straten vol met leuke winkeltjes! We hebben zoveel gelopen dat de slippers van Inge het begeven! Met de metro reizen we terug en bezoeken het Kowloonpark. Heerlijk om weer een beetje groen te zien! Anneke en Margreet verlangen terug naar de tijd op de Filipijnen, groene natuur, rijstvelden en de prachtige stranden. Maar vooral de hartelijkheid en de gastvrijheid van de mensen die we ontmoet hebben. Maar het park is een ideale plek om even uit te rusten van alle indrukken van de drukke stad. We lopen in de richting van de boulevard maar halen eerst nog een paar broodjes en een vers sapje. En dan stapt Inge op de slipper van Anneke… PATS(!) het teenstukje knapt los. Maar onze backpacker is op alles voorbereid, ze heeft heuse teva's in haar rugzak zitten:) Bij de star ferry vinden we een plekje om onze broodjes te nuttigen voordat de lightshow begint. Elke avond om 20:00 uur verandert elk hoog gebouw in Hong Kong in een lichtshow Symphony of lights. Het was mooi om te zien, maar niet echt heel bijzonder. Alhoewel, het is wel knap hoe ze dit gemaakt hebben. Na de show winkelen we in de goedkope shoppingmall naast onze Chunking Mansions. Voor een klein prikje Hongkongse dollars heeft Inge prachtige teenslippers met parels op de kop getikt. In de iSquare kopen we een zak met nootjes die we opeten bij de zitjes van de Starbucks. Op de superlange roltrap hebben we een komisch filmpje gemaakt. Tenminste dat dachten wij... Wij hebben na de tijd heel hard moeten lachen, want de camera was gezakt en alleen het onderste gedeelte van de roltrap was nog maar zichtbaar. Haha hebben we voor niks ons zelf voor schut gezet, we staan er niet eens op!

Donderdag 16 oktober
Eerst maar even ons prachtige uitzicht vanuit ons hotelkamer op de foto zetten! Adembenemend! Tja Hong Kong is een stad die zijn gelijke niet kent. Indrukwekkend, bruisend, modern en heel erg druk. Hong Kong bestaat naast 235 eilanden uit het vaste land Kowloon en ondanks dat het sinds 1997 weer bij China hoort heeft het een status aparte qua sfeer. Het is een stad met veel wolkenkrabbers en nieuwbouw, hightech winkelcentra en Engelse dubbeldekkers. Het zit vol tegenstellingen en in ons gedeelte is dat zeker merkbaar.
We starten ons laatste dagje op HongKong bij de Starbucks, heerlijk zo'n bakje koffie! (De foto is gemaakt in de spiegel die aan het plafon hangt.) Inge heeft ook voor de laatste dag een reisplanning gemaakt en verteld ons wat we vandaag zullen gaan bezichtigen. Op het grootste eiland van HongKong namelijk Lantau bezoeken we het Tian Tan Boeddhabeeld. Dit is de grootste zittende bronzen boeddha in de openlucht. Hij is 34 meter hoog en met een trap van 268 treden te bereiken.Vanaf Tung Chung nemen we de kabelbaan naar het Ngong Ping Village (een eco-dorpje). Vanuit onze gondellift hebben we een supermooi uitzicht over de stad en we zien het kunstmatig aangelegde eiland voor de kust van Lantau waarop de internationale luchthaven van HongKong gevestigd is. We zien dan ook vliegtuigen af en aankomen, tja over een paar uurtjes zullen Anneke en Margreet hier opstijgen om naar NL te vliegen. Maar nog even niet aandenken we zijn nu nog in HongKong!
Bij het Po Lin klooster schieten we nog een paar mooie plaatjes. Dit klooster is rijk aan kleurrijke boeddhistische afbeeldingen en wordt bewoond door kale, vrome monniken.
Anneke trakteert ons op een diner bij een real Chinees lokaal eettentje. We laten het ons goed smaken! Daarna is het tijd om ons voor te bereiden op de terugreis. We nemen uitbundig afscheid van Inge en blijven zwaaien tot zij opgeslokt wordt in de menigte mensen.

Vrijdag 17 oktober
De vlucht CX271 met Cathay Pacific vertrekt om 00:15 uur vanuit HongKong. Met een lichte vertraging, mogelijk door tegenwind, komen wij (Anneke en Margreet) aan in Nederland. Om 09:00 NL-tijd zitten we bij de Starbucks, om zo ons vrije vakantiegevoel nog zo lang mogelijk te behouden. Nadat we ons opgefrist en warmer aangekleed hebben, reizen we met de trein naar Rijssen. Ooh wat is het buiten koud en iedereen loopt al in donkere/dikke winterkleren! In Rijssen aangekomen worden we enthousiast begroet door onze families! :-)

Na ruim anderhalve maand weggeweest te zijn, moeten wij echt acclimatiseren. Back in town, terug in 'geregeld' Nederland! We missen het vrijwilligerswerk op Cebu, het backpacken; locals ontmoeten, de gastvrijheid en cultuur ervaren, het buitenleven, de natuur, het tropische klimaat…enzovoorts! Waren we nog maar op de Filipijnen! Maar nee, we zijn ook realistisch, langzaam aan pakken we de draad van het normale leven weer op. En de indrukken en ervaringen die we opgedaan hebben nemen we met ons mee, ook in ons dagelijks leven en werk!

“You will never be completely at home again, because part of your heart always will be elsewhere. That is the price you pay for the richness of loving and knowing people in more than one place.”

Aan het einde van onze laatste blog, willen wij alle lezers bedanken voor hun steun en bijdrage!
Wij mogen jullie dan alvast verklappen, dat wij D.V. in het voorjaar van 2015 een Filipijnse avond hopen te organiseren!
D.m.v. een foto- en videoverslag nemen wij jou mee op reis door de Filipijnen. Je ontmoet de kids van het Little Lambs Centre en kunt met eigen ogen zien hoe ze genieten van een dagje uit, wat mede mogelijk gemaakt is door jou gift.
Als er een datum bekend is, ontvangen jullie persoonlijk een uitnodiging in je mailbox. Ook zal er een evenement op Facebook aangemaakt worden.
Iedereen is van harte welkom! Tot ziens:)

Allemaal de hartelijke groeten,
Anneke & Margreet