Experience of the first week
Blijf op de hoogte en volg Anneke&Margreet
13 September 2014 | Filipijnen, Cebu City
Superleuk om jullie reacties te lezen! Wij genieten nu van ons vrije weekend. De eerste week op het Little Lambs Centre is voorbij gevlogen. We beginnen ons al heuse Filipino's te voelen door het leven en werken hier op Cebu.
De eerste vijf werkdagen zijn we hard bezig geweest zowel op de werkvloer als achter schermen. Elke dag leren we onze twaalf boys en de only girl steeds beter kennen. Zo ook het reilen en zeilen bij Little Lambs, want we weten nu wie 'the brothers' en de overige staff van het LLC zijn. We hebben ook al actie ondernomen om een opzet te maken met het vaste dagprogramma. Maar een structureel dagprogramma op te zetten gaat zeer moeizaam, omdat geen één dag hetzelfde verloopt. Zo worden de kids onverwachts uit de groep geplukt en komen ze gemillimeterd terug. (Dit is hygiënisch, maar een aai over de bol geven is daarmee niet meer aantrekkelijk;)) En om nog een voorbeeld te geven; de ene keer zitten de kids nog in pyjama en moeten nog gedoucht worden, terwijl de kids een andere keer 's middag het douchmoment aan de beurt is. En willen we buiten spelen dan kan het ineens niet, omdat de regen met bakken uit de lucht valt. Op dit moment zitten we in de moessonperiode op de Filipijnen. Maar ondanks de regenbuien is de temperatuur altijd warm. Het is ongeveer 31 graden. De luchtvochtigheid is enorm hoog en het voelt enkele graden warmer aan dan dat het daadwerkelijk is. Overdag zweten we dan ook veel en als we geen hoofdpijn willen krijgen moeten we tenminste 2 a 3 liter water drinken.
Met z'n tweetjes begeleiden wij de mobile groep op de begane grond. Wat de kids en wij als begeleiding lastig vinden zijn de prikkels van buiten af waar we geen invloed op uit kunnen oefenen. Zitten de kids eindelijk allemaal op hun plekje in de kring, komt één van de brothers binnen en alle kids zijn afgeleid en vliegen alle kanten op. Jullie moeten weten dat de kids in een kring zetten ons elke dag veel moeite kost. Dit omdat een aantal kids echt 1 op 1 begeleiding nodig hebben. Hierbij nog een voorbeeld om duidelijk te maken hoe lastig het is om een kring te maken. Haal je iemand op om ook in de kring te zetten lopen er al weer 3 anderen weg of zitten ze aan elkaar.
Waar we nog meer aan moeten wennen is het groepsproces onderling. De hierarchie in de groep, maar ook de hardhandigheid hoe ze met elkaar omgaan. Want het gaat er soms flink aan toe! Ook wij hebben er aan moeten geloven... Onze blonde peper & zout kleurige haren zijn zeer aantrekkelijk voor twee kids. Lekker met de klamme handjes erin, haren trekken en in de mond stoppen. Daarnaast heeft Margareth (Filipijnse naam van Margreet) door een kopstoot een tand door de lip gekregen. En de volgende dag was Ann (Filipijnse naam van Anneke) de pineut, een bloedneus door een harde klap. De agressie en automutilatie komen voort uit een hulpvraag van deze kids. We zouden dan ook alle expertice willen inzitten om dit gedrag te gaan verminderen. Maar om dit doel in 4 weken tijd te realiseren is onmogelijk.
Naast deze hulpvragen van de kids zien wij ook organisatorische zaken die anders zouden kunnen in onze ogen. Wij proberen dan ook door de bril van de Filipiono's kijken, om ons aan te verdiepen en aan te passen in hun cultuur en opvattingen. Want deze zijn totaal different dan de onze.
Vanuit onze werkervaring op Adullam weten wij hoe belangrijk een vast dagritme is. Dit geeft structuur, houvast en regelmaat waar de kids baat bij hebben. Een dagprogramma waarin rituelen en activiteiten steeds op dezelfde manier en volgorde moet worden aangeboden. Omdat wij de Filipijnse taal (streektaal; Cebuaans) niet spreken verloopt de communicatie met de kids moeilijk. Het gros van de kids praat nauwelijks, maar communiceert door geluid en gedragingen. Wel kennen zij de volgende SMOG-gebaren die aangeleerd zijn door voorgaande vrijwilligers zoals; eten, drinken, douchen, kleuren, lief zijn en buitenspelen. Wij hebben gemerkt dat naast deze gebaren ook voorwerpen (verwijzers) verduidelijkend werken. Voorbeelden van onze verwijzers zijn voorwerpen die in de situatie zelf gebruikt worden. Daarom lijkt het ons goed om dagritme kaarten te maken en die op te hangen. Hierbij maken we gebruik van foto's die de uit te voeren activiteit weergeven. Naast deze foto's blijven we de gebaren en voorwerpen gebruiken want het gaat om de totale communicatie, de taal, het gebaar en de verwijzer die samen de boodschap vormen. De meeste foto's zijn al gemaakt (zie hieronder enkele voorbeelden van foto's van voorwerpen in de situatie). Bijv. de foto van een beker geeft weer dat we gaan drinken en de foto van het toilet betekent plassen, enzovoorts.
Omdat er geen spelmateriaal aanwezig is hebben wij na de eerste dag een bal gekocht, de kids waren hier heel erg blij! Van Renske hebben we een kleurboek en wat krijtjes gekregen. Bij het shopje op de hoek van ons hotel hebben we een aantal kopieen gemaakt. De kids konden zich wel minstens een half uur vermaken met het inkleuren van de kleurplaten. Zo leuk vonden ze het! Als afsluiting van de activiteit hebben wij een touwtje gespannen en de kleurplaten daaraan op gehangen. Iedere dag en elke keer weer, wijzen ze ernaar met een grote glimlach. Zo mooi om te zien dat ze met zoiets kleins, zo gelukkig kunnen zijn!
Zo ook met een kakkerlak, één boy vond het prachtig om met zijn blote voeten deze kakkerlak kapot te stampen. Krrrak! Vooral de reactie van ons vond hij super grappig. En zo komisch(!) met dat wij deze weblog typen loopt er een kakkerlak van de muur op ons computerscherm! Wij sprongen achteruit in de lobby van ons hotel. Vanwege onze heftige reactie kwam de beveiliger gelijk op ons toegesneld. Maar helaas voor ons want de kakkerlak liet hij gewoon lopen. (Beveiligers vind je by the way in alle shops, restaurants en hotels.)
Nog veel viezer vonden wij het toen we in een mondje van één van de kids een rauw afgekloven vis vonden! Het werd echt tijd dat wij nog meer spel- en ontwikkelingsmateriaal gingen aanschaffen. En vandaag (zaterdag onze vrije dag) hadden wij daar alle tijd voor, wel was ons plan om 's midags naar de beach te gaan om daar te relaxen in een hangmatje. Maar daar was het weer niet naar en achteraf was de tijd daar ook niet meer voor. De shoppingmall was zooo big, dat we de favoriete speelgoedwinkel niet meer terugkonden vinden. Maar we zijn heel blij met wat we aangeschaft hebben. Twee hoelahoep hoepels, een 'bag' met meer dan 100 gekleurde ballen voor in de badkuip, kinderscharen, lijm en een pak tekenpapier. In de jeepney was het dan ook passen en meten om een plekje te vinden. Dat is het overigens altijd, maar daar zullen we een andere keer op onze weblog over schrijven.
Er is ook een ernstig te kort aan incomateriaal (pampers)! Daarom zijn de niet zindelijke kids allemaal nat! Maar toen er wel diapers waren zagen we dat het incomateriaal niet passend is, ze zijn of te groot of te klein. Met touwtjes worden de zijkanten vastgebonden. Ook hier hopen we iets aan te doen. Margreet, als ' tena-lady' op Adullam wil als zij terugkomt in NL via haar commissie de Tena benaderen om incomateriaal te sponsoren voor het Little Lambs Centre.
Naast het groepswerk maken we ook andere leuke dingen mee, te veel om op te beschijven. Maar toch willen we wat met jullie delen. Zoals afgelopen dinsdag, toen was er een één of ander Rooms Katholiek feest bij ons in het straatje van de sloppenwijk. Er werd een varken geslacht met blote hand en 's avonds ging het varken aan het spit. Wij mochten er getuigen van zijn hoe de darmen eruit gehaald werden, een bloederig tafereel. En de volgende dag liepen wij er met onze mooie Teva's weer overheen(!) Ter info, bij elk feest is het in de Filippijnen de gewoonte om een varken te eten. En ze eten doorgaans vaker vis, omdat vis veel goedkoper is.
N.B. De kids van het LLC mogen i.v.m. privacy niet op de foto of film gezet worden. Maar de kinderen uit de sloppenwijken (buurkinderen) willen dolgraag poseren voor ons. Ze vinden ons reuze interessant. De volgende keer nemen we jullie mee in ons leventje, hoe een dag van ons op de Filipijnen verloopt. Tot dan!
Greetings from Cebu,
Ann and Margareth
De eerste vijf werkdagen zijn we hard bezig geweest zowel op de werkvloer als achter schermen. Elke dag leren we onze twaalf boys en de only girl steeds beter kennen. Zo ook het reilen en zeilen bij Little Lambs, want we weten nu wie 'the brothers' en de overige staff van het LLC zijn. We hebben ook al actie ondernomen om een opzet te maken met het vaste dagprogramma. Maar een structureel dagprogramma op te zetten gaat zeer moeizaam, omdat geen één dag hetzelfde verloopt. Zo worden de kids onverwachts uit de groep geplukt en komen ze gemillimeterd terug. (Dit is hygiënisch, maar een aai over de bol geven is daarmee niet meer aantrekkelijk;)) En om nog een voorbeeld te geven; de ene keer zitten de kids nog in pyjama en moeten nog gedoucht worden, terwijl de kids een andere keer 's middag het douchmoment aan de beurt is. En willen we buiten spelen dan kan het ineens niet, omdat de regen met bakken uit de lucht valt. Op dit moment zitten we in de moessonperiode op de Filipijnen. Maar ondanks de regenbuien is de temperatuur altijd warm. Het is ongeveer 31 graden. De luchtvochtigheid is enorm hoog en het voelt enkele graden warmer aan dan dat het daadwerkelijk is. Overdag zweten we dan ook veel en als we geen hoofdpijn willen krijgen moeten we tenminste 2 a 3 liter water drinken.
Met z'n tweetjes begeleiden wij de mobile groep op de begane grond. Wat de kids en wij als begeleiding lastig vinden zijn de prikkels van buiten af waar we geen invloed op uit kunnen oefenen. Zitten de kids eindelijk allemaal op hun plekje in de kring, komt één van de brothers binnen en alle kids zijn afgeleid en vliegen alle kanten op. Jullie moeten weten dat de kids in een kring zetten ons elke dag veel moeite kost. Dit omdat een aantal kids echt 1 op 1 begeleiding nodig hebben. Hierbij nog een voorbeeld om duidelijk te maken hoe lastig het is om een kring te maken. Haal je iemand op om ook in de kring te zetten lopen er al weer 3 anderen weg of zitten ze aan elkaar.
Waar we nog meer aan moeten wennen is het groepsproces onderling. De hierarchie in de groep, maar ook de hardhandigheid hoe ze met elkaar omgaan. Want het gaat er soms flink aan toe! Ook wij hebben er aan moeten geloven... Onze blonde peper & zout kleurige haren zijn zeer aantrekkelijk voor twee kids. Lekker met de klamme handjes erin, haren trekken en in de mond stoppen. Daarnaast heeft Margareth (Filipijnse naam van Margreet) door een kopstoot een tand door de lip gekregen. En de volgende dag was Ann (Filipijnse naam van Anneke) de pineut, een bloedneus door een harde klap. De agressie en automutilatie komen voort uit een hulpvraag van deze kids. We zouden dan ook alle expertice willen inzitten om dit gedrag te gaan verminderen. Maar om dit doel in 4 weken tijd te realiseren is onmogelijk.
Naast deze hulpvragen van de kids zien wij ook organisatorische zaken die anders zouden kunnen in onze ogen. Wij proberen dan ook door de bril van de Filipiono's kijken, om ons aan te verdiepen en aan te passen in hun cultuur en opvattingen. Want deze zijn totaal different dan de onze.
Vanuit onze werkervaring op Adullam weten wij hoe belangrijk een vast dagritme is. Dit geeft structuur, houvast en regelmaat waar de kids baat bij hebben. Een dagprogramma waarin rituelen en activiteiten steeds op dezelfde manier en volgorde moet worden aangeboden. Omdat wij de Filipijnse taal (streektaal; Cebuaans) niet spreken verloopt de communicatie met de kids moeilijk. Het gros van de kids praat nauwelijks, maar communiceert door geluid en gedragingen. Wel kennen zij de volgende SMOG-gebaren die aangeleerd zijn door voorgaande vrijwilligers zoals; eten, drinken, douchen, kleuren, lief zijn en buitenspelen. Wij hebben gemerkt dat naast deze gebaren ook voorwerpen (verwijzers) verduidelijkend werken. Voorbeelden van onze verwijzers zijn voorwerpen die in de situatie zelf gebruikt worden. Daarom lijkt het ons goed om dagritme kaarten te maken en die op te hangen. Hierbij maken we gebruik van foto's die de uit te voeren activiteit weergeven. Naast deze foto's blijven we de gebaren en voorwerpen gebruiken want het gaat om de totale communicatie, de taal, het gebaar en de verwijzer die samen de boodschap vormen. De meeste foto's zijn al gemaakt (zie hieronder enkele voorbeelden van foto's van voorwerpen in de situatie). Bijv. de foto van een beker geeft weer dat we gaan drinken en de foto van het toilet betekent plassen, enzovoorts.
Omdat er geen spelmateriaal aanwezig is hebben wij na de eerste dag een bal gekocht, de kids waren hier heel erg blij! Van Renske hebben we een kleurboek en wat krijtjes gekregen. Bij het shopje op de hoek van ons hotel hebben we een aantal kopieen gemaakt. De kids konden zich wel minstens een half uur vermaken met het inkleuren van de kleurplaten. Zo leuk vonden ze het! Als afsluiting van de activiteit hebben wij een touwtje gespannen en de kleurplaten daaraan op gehangen. Iedere dag en elke keer weer, wijzen ze ernaar met een grote glimlach. Zo mooi om te zien dat ze met zoiets kleins, zo gelukkig kunnen zijn!
Zo ook met een kakkerlak, één boy vond het prachtig om met zijn blote voeten deze kakkerlak kapot te stampen. Krrrak! Vooral de reactie van ons vond hij super grappig. En zo komisch(!) met dat wij deze weblog typen loopt er een kakkerlak van de muur op ons computerscherm! Wij sprongen achteruit in de lobby van ons hotel. Vanwege onze heftige reactie kwam de beveiliger gelijk op ons toegesneld. Maar helaas voor ons want de kakkerlak liet hij gewoon lopen. (Beveiligers vind je by the way in alle shops, restaurants en hotels.)
Nog veel viezer vonden wij het toen we in een mondje van één van de kids een rauw afgekloven vis vonden! Het werd echt tijd dat wij nog meer spel- en ontwikkelingsmateriaal gingen aanschaffen. En vandaag (zaterdag onze vrije dag) hadden wij daar alle tijd voor, wel was ons plan om 's midags naar de beach te gaan om daar te relaxen in een hangmatje. Maar daar was het weer niet naar en achteraf was de tijd daar ook niet meer voor. De shoppingmall was zooo big, dat we de favoriete speelgoedwinkel niet meer terugkonden vinden. Maar we zijn heel blij met wat we aangeschaft hebben. Twee hoelahoep hoepels, een 'bag' met meer dan 100 gekleurde ballen voor in de badkuip, kinderscharen, lijm en een pak tekenpapier. In de jeepney was het dan ook passen en meten om een plekje te vinden. Dat is het overigens altijd, maar daar zullen we een andere keer op onze weblog over schrijven.
Er is ook een ernstig te kort aan incomateriaal (pampers)! Daarom zijn de niet zindelijke kids allemaal nat! Maar toen er wel diapers waren zagen we dat het incomateriaal niet passend is, ze zijn of te groot of te klein. Met touwtjes worden de zijkanten vastgebonden. Ook hier hopen we iets aan te doen. Margreet, als ' tena-lady' op Adullam wil als zij terugkomt in NL via haar commissie de Tena benaderen om incomateriaal te sponsoren voor het Little Lambs Centre.
Naast het groepswerk maken we ook andere leuke dingen mee, te veel om op te beschijven. Maar toch willen we wat met jullie delen. Zoals afgelopen dinsdag, toen was er een één of ander Rooms Katholiek feest bij ons in het straatje van de sloppenwijk. Er werd een varken geslacht met blote hand en 's avonds ging het varken aan het spit. Wij mochten er getuigen van zijn hoe de darmen eruit gehaald werden, een bloederig tafereel. En de volgende dag liepen wij er met onze mooie Teva's weer overheen(!) Ter info, bij elk feest is het in de Filippijnen de gewoonte om een varken te eten. En ze eten doorgaans vaker vis, omdat vis veel goedkoper is.
N.B. De kids van het LLC mogen i.v.m. privacy niet op de foto of film gezet worden. Maar de kinderen uit de sloppenwijken (buurkinderen) willen dolgraag poseren voor ons. Ze vinden ons reuze interessant. De volgende keer nemen we jullie mee in ons leventje, hoe een dag van ons op de Filipijnen verloopt. Tot dan!
Greetings from Cebu,
Ann and Margareth
-
13 September 2014 - 21:16
Vader En Moeder Oberink:
Dear Margareth and Ann! Opnieuw genieten we van jullie verslag "experience of the first week". We zien het alles voor ons ... echt bijzonder in dat verre Cebu. Erg warm daar ,zeg. Die kakkerlakken ... echt iets voor jou Margreet ;))
Weten jullie de namen van de kinderen al. Mooi gedaan met die dagritme-kaarten. Groeten aan Housemother Evelyne.
Goede zondag gewenst, ontvang de hartelijke groeten van
vader en moeder Oberink en een poot en lik van Wybe.
-
13 September 2014 - 22:01
Wilma:
Hoi Anneke en Margreet, Super leuk om zo jullie reisverslagen te lezen. Maar ook heftig hoor, Als ik die foto's van de kinderen zie.. Hoop dat jullie veel voor ze kunnen betekenen!!!
Een fijne zondag!
Groetjes, Bert-Jan en Wilma. -
13 September 2014 - 22:08
Ma:
thanks voor jullie mail! Mooi, al die foto's en verslagen, nu kunnen we ons iets van jullie werk voorstellen.
Het is wel hard werken! Voelt het nog onveilig in de sloppenwijk? Het ziet er best gezellig uit in jullie straatje, wat groen en heel veel mensen. groetjes pa ma en Elisabeth -
13 September 2014 - 22:47
Robert & Hanneke :
Ha Margreet & Anneke,
Tsjonge wat beleven jullie veel!
Mooi om zo het verslag te lezen en de foto's te bekijken.
Het lijkt wel of je er zelf bij bent.
Succes met alle werkzaamheden.
Liefs,
Robert, Hanneke en Daniël.
-
13 September 2014 - 23:37
Betteke:
Hoi,
Ontzettend mooi werk hebben jullie daar. Zoals het hoort he: naastenliefde -
15 September 2014 - 10:45
Elise:
Hoi Anneke en Margreet,
Erg interessant om te lezen, en mooie foto's erbij!
Ga zo door! Ben benieuwd naar de rest.
En succes met de kakkerlakken, vreselijk :-)
groetjes,
Arend en Elise -
15 September 2014 - 17:27
Wilna:
Ha Anneke & Margreet,
Erg interessant om jullie verhalen te lezen. Het lijkt mij een geweldige uitdaging om zo in het leven van de Filipijnen te kijken! Succes met alles wat jullie hopen te gaan doen!
Mooi die foto's erbij, geeft toch een beeld hoe het daar ongeveer is..
Succes met de kakkerlakken:)
Groetjes,
Wilna -
15 September 2014 - 21:10
Gerlien:
Hoi Anneke en Margreet,
Ik heb me even bijgelezen op jullie blog. Als je zo die foto's ziet en jullie verhalen leest, dan moeten wij erg dankbaar zijn met wat we hebben! Dat wij onze kinderen kunnen geven wat ze nodig hebben. Ik hoop dat jullie er veel kunnen betekenen, maar ook van jullie tijd daar genieten! Een ervaring die je nooit meer zult vergeten!
Succes met alles!
Liefs Gerlien
Ps, wat is jullie adres daar? -
15 September 2014 - 21:34
Jet:
Ha ladies,
Erg leuk maar ook indrukwekkend om jullie berichten te lezen en de foto's te zien.
Ondanks dat het misschien onbegonnen werk lijkt op sommige momenten zullen alle kleine beetjes wat jullie kunnen doen helpen, ga zo door! (Y)
Liefs Jet -
15 September 2014 - 23:52
Inge:
Leuk weer om te lezen! En goede ideeën hebben jullie!
Ben benieuwd naar het vervolg;)
Lots of love... Inge
-
18 September 2014 - 22:11
Celia:
Ha Margreet en Anneke,
Wat een verhalen... 'k zie jullie al gebaren en enthousiast werken ;-). Leuk om de verslagen te lezen!Succes met bijbrengen van de Hollandse gewoontes ;-)!
Groetjes, Celia -
20 September 2014 - 15:27
Annelies:
Ha reizigers!
Wat heerlijk om jullie verhalen te lezen en foto's te zien... Zo ben ik zelf ook een beetje op reis terwijl ik in Wekerom op m'n bankje zit ;) Jullie doen mooi en zeer noodzakelijk werk zie ik wel weer! Fijn dat jullie je onmetelijke kwaliteiten en ervaringen van Appie Dullam daar aan de overzijde der wereld inzetten ten bate van de mensjes daar!
Succes met alles en zie weer uit naar de volgende blog!
Groetjes Annelies -
23 September 2014 - 11:56
Jurrien En Caroline:
Ha Margreet,
Wat een prachtig werk verrichten jullie daar!
Wij wensen jullie alle goeds toe en kijken uit naar meer nieuws!
Groeten, Jurrien en Caroline Tukker
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
